Werken met je hart
Uit liefde voor mensen
Er zijn momenten in je leven dat iemand iets tegen je zegt, wat je altijd bij blijft. Als begin twintiger solliciteerde ik naar een degelijke baan bij de bank. Opgevoed met het idee dat de raad van bestuur binnen bereik moest liggen, zei ik in het sollicitatiegesprek dat ik uiteraard leidinggevende ambities had. De directeur die mijn motivatie aanhoorde, keek me indringend aan en zei: ‘Er is maar 1 goede reden om leiding te willen geven. Je wilt het doen omdat je van mensen houdt’
Als veertiger kan ik nu zien hoe dat een rode draad is geworden in mijn loopbaan. Als dertiger gestoken in mijn keurige mantelpak, ben ik misschien niet vanuit die zuivere motivatie manager geworden. Toch betrapte ik mijzelf erop dat ik al snel niet meer was geïnteresseerd in de targets van mijn medewerkers, maar in hun welzijn en hun levensverhaal. Met de door de banken veroorzaakte crisis en de ontslagrondes die daarop volgenden binnen de bank, werd het mijn zorg dat de ontslagen medewerkers een goede plek vonden in een andere baan. Ik dacht nauwelijks aan mijn eigen positie, tot het moment dat ik zelf op de lijst stond.
Hoewel de WW geen aanlokkelijk perspectief is, als je een gezin met opgroeiende kinderen hebt, zag ik ook de mogelijkheid die het me bood. Was dit niet het moment om eens goed na te denken over wat ik nu eigenlijk wilde? Was de wereld van de mantelpakken en het geld nog wel de mijne? Ging het me niet meer om mensen?
In de 2 jaar dat ik werkloos was, heb ik alles aangepakt om een nieuwe weg in te slaan. Ik heb de opleiding tot coach en trainer doorgezet, die ik was gestart tijdens mijn werk voor de bank, ondanks de kosten die het mee zich mee bracht. Bij de FNV ben ik in die tijd Loopbaanconsulent geworden. Mensen inspireren en ondersteunen om richting te geven aan hun loopbaan en daarmee hun leven, voelde als thuiskomen in mijzelf. De FNV met zijn ongedwongen sfeer, was een verademing. Maar was ik echt een coach in hart en nieren? Ik voelde me zeker nog geen senior. En weer was daar iemand, die me confronteerde en daarmee aanspoorde tot een bepalende keuze. In de bijeenkomst van het UWV voor mensen die een eigen bedrijf willen opzetten, werd mij de vraag gesteld “waarop ik me als coach dacht te onderscheiden van de talloze coaches die deze bijeenkomsten bevolkten?”. In deze periode kwam ik in aanraking met de docentenopleiding ‘humanistisch vormingsonderwijs’. Nu, een paar jaar later geef ik les op een middelbare school in het vak levensbeschouwing. Niet het vak waar een 16-jarige direct de zin van inziet. Als ik juist de meest tegendraadse leerling kan bereiken en kan raken, is dat echt een teer en onroerend moment. Het is een moment van werkelijk contact. Een moment waarop je van grote betekenis kunt zijn in de ontwikkeling van de ander, zoals die directeur dat ooit voor mij was met zijn scherpzinnige opmerking. Ik kan nu zeggen dat ik het werk doe uit liefde voor mensen.
