De kracht van waardering

De mooiste tijd in mijn loopbaan is nu

Als je mij op de man af vraagt of ik als 67-jarige terugblikkend denk dat ik een bijzonder levensverhaal heb, zou mijn antwoord in eerste instantie “nee” zijn. Wat is er bijzonder aan een Friese jongen die eind jaren ’60 op 17-jarige leeftijd in de kost om elektriciën te worden bij de Hoogovens? Nu realiseer ik mij dat de stap die ik toen nam, niet kleiner was als de stap van mijn dochter een paar jaar geleden om naar het buitenland te gaan.

Mijn werk bij de Hoogovens en daarna als elektriciën hoogspanning bij Aluminium Delfzijl (Aldel) heeft zich afgespeeld in een periode van grote economische en maatschappelijke veranderingen. In de jaren ’70 waren dit nog grote fabrieken, waar iedereen in het dorp werkte. Je werkte in de ploegen en als jij vrij was kwam je vooral de mannen tegen op straat die ook bij jou in de ploeg werkten. Je was trots met elkaar op het bedrijf en wat je maakte. Als er een machine stil kwam te liggen, probeerde ik hem een record tempo te repareren. De hele ploeg wachtte in spanning af of het zou lukken en hoe snel ze weer konden opstarten. Het was topsport, een continue race en je deed het samen. Hoe spannend het werk als hoogspanningsmonteur ook was, het werd routine na verloop van tijd. Dit was de tijd dat bedrijven verder mechaniseerden en langzaamaan de eerste computers zijn intrede deden. Ik heb op deze ontwikkeling meegelift en ben vanuit de elektra de IT ingerold. Met de jaren ’90 werd outsorcing een trend. Afdelingen werden verkocht en je collega’s werden vanaf dat moment ingehuurd voor hetzelfde werk. Dat de fabriek lange tijd stil lag omdat eerst het contract met je voormalige collega’s moest worden getekend voordat de machines werd gerepareerd, werd door het management voor lief genomen. Dat het werk waarvoor je zo werd gewaardeerd inwisselbaar werd en dat de hechte teams weg werden gesneden, werd gezien. Mijn deed het pijn en ik ben uit eigen beweging weg gegaan; eerst naar de KPN en later naar Atos Origin. Halverwege de vijftig en kwam ik in de situatie waar ik de regie kwijt raakt, zoals ik die altijd had gehad over mijn leven vanaf het moment dat ik in de kost ging. Ik werd ziek, raakte in een scheiding en kreeg vervolgens nog een hartinfarct. Drie jaar heb ik geworsteld met herstel en uiteindelijk ben ik ontslagen omdat ik niet meer in de ‘ratrace’ mee kon.

De impact die een ontslag heeft als je al zo kwetsbaar bent is onbeschrijfelijk. Toen heb ik ervaren hoe belangrijk waardering van anderen is, als je je niet meer met waardering naar jezelf kunt kijken. Kort na mijn ontslag ben ik als vrijwilliger op een basisschool als conciërge gaan werken. De waardering die ik daar heb gekregen heeft mij geholpen om mijn leven op de rails te krijgen. Dit ervarende zet ik mijn nu voor leden van de FNV die in een uitkeringssituatie raken door ontslag of ziekte. Ik kan putten uit mijn levenservaring en tot mijn verrassing ontwikkel ik mij als mens nu sneller dan in de jaren daarvoor in mijn werk. Hier doe ik iets wat ik het liefste doe en wat van waarde is voor anderen.